سلام :) همه کارا رو انجام دادیم تا رسیدیم به یازدهم یعنی روز حنابندون که اون روزم از صبح خیلی زود تا دوازده و نیم بیرون بودم برای تکمیل کردن کارا ساعت دو مهدی اومد دنبالم باهم رفتیم باغ بهشت پیش بابام و دو تاییمون انقدر گریه کردیم که اشک چشممون خشک شد و تو راه آرایشگاهم کلی گریه کردیم تا رسیدیم انقدر چشمام ورم داشت که نیم ساعتی وایسادیم تا به حالت عادی برگردم بعد از آرایش که کلییییی هم خوشگل شده بود D: رفتیم آتلیه و چندتا عکس گرفتیم خیلی هم خندیدیم و

من هیچ سالی شب قدر بیدار نمی مونم به جز یکی دوباری که خونه عزیز بودیم و دسته جمعی احیا میگرفتیم، هر سال خودم کتاب دست میگرفتم و همه دعاها و نماز و هرچه که بود رو به جا می آوردم در حد توانم.! و در آخر تا جایی که می شد دعا می کردم و از خدا حاجت میخواستم اما امسال تنها حسی که ندارم حس خوندن کلمات بعضا نامفهوم عربیه برای رسیدن ب حاجت و دعا انقدر زندگیم زهرمار شده که واقعا نمیدونم از کی آرزو نکردم،از کی دعا نکردم از کی برای رسیدن به چیزی تلاش نکردم! میرم